Sanırım tasarımsal çalışmalar bir yerden sonra erişilebilirlik için yeteli olmayacak. Aksaray metrosu, Söğütliçeşme metrobüs inişindeki rampa eksikliği veya kısıtlı güzergahlarda bulunanan erişilebilir otobüsler... Hepsi değiştirilmeye çalışılan toplumsal veya bireysel algıların kırılma çabası aslında. Hepsi birer sembolik makine parçaları.
Kanunlar ile başlıyorsunuz işe kolları sıvayıp. Sonra vaadler, vaadler... Dilekçeler, tebrikler, minnettarlıklar, alınganlıklar, azimler... Amaç ne peki? Gerçekten bir kitleye hizmet vermek mi? Yoksa eylembilimcilik yapıp, işi yapılıyormuş gibi gösterme mahareti mi?
Yaptıklarımızı sergilemeye çalışmak yerine birilerinin ihtiyaçlarına cevap vermek ile başlayalım işe. Birisi bize engelsiz ulaşım için dilekçe başvurusunda bulunduğunda fotoğraf karelerine sığdırmaya çalışmayalım şikayetlerini!
Rampa talebinde bulunuyorsunuz, o gün kullandığınız toplu taşıma aracının şöförü hafızalarınızda kolay silinmeyecek tepkilerde bulunuyor size. Çözüm önerisi sunuyor, bakın yapılabilecek bir şeyler var aslında diyorsunuz, tamam hadi bu anı ölümsüzleştirelim abi siteye koymamız lazım tepkileriyle karşılaşıyorsunuz.
Tek engelimiz bedenimiz değil, erişilebilirlik sorunumuz ulaşımdan ibaret değil!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder